Groene vingers (Carin)

Groene vingers. Ik heb ze niet. Dat is heel vervelend, want ik ben dol op planten. Leven in een ruimte zonder groen, dat lukt misschien nog wel, maar de vraag is of ik er erg gelukkig van word. Daarom doe ik steeds weer mijn best de vaak schamele planten op te peppen, toe te spreken, te verzorgen of te bemoederen. Soms doen mijn planten het daarom een tijdje goed, maar op de één of andere dag geven ze de moed op en hangen dan treurig hun tijd uit. Dat geeft een weemoedige sfeer, wat eigenlijk ook wel weer mooi is. Weggooien en nieuwe planten aanschaffen komt niet in me op, ik kan het niet. Ik ben geboren in de herfst, misschien is dat het.
Inmiddels is er een als verjaardagscadeau vermomde plant het huis binnen geslopen. Niet voor mij, trouwens. Het is een vetplant. Hij voldoet volkomen aan het hierboven beschreven beeld. Hij was prachtig toen hij binnenkwam, maar na een maand of twee kon ik de meeste takken er uittrekken, verrot aan de onderkant. Hoe ik ook mijn best deed, er bleef nauwelijks meer iets van over. Daarom heb ik die plant maar een tijdje aan zijn lot overgelaten. Ondertussen boze blikken van de rechtmatige eigenaar trotserend, dat weer wel.
En zie, prachtige, jonge loten verschenen. Hij had er zin in, maar is dat nu omdat ik uit de buurt bleef? Blij verrast omringde ik hem opnieuw met zorg en aandacht. Een volwaardige, volwassen vetplant leek het te worden. Mooie lenteachtige, frisgroene loten. Tot op een dag… en nu weet ik niet meer wat te doen.
Mijn vriendin heeft wel groene vingers. En het is daarom frustrerend te zien dat zij nonchalant en eigenlijk ongeïnteresseerd omgaat met het schaarse groen in haar huis. Achteloos gaat ze er mee om en prachtig staan ze erbij. Terwijl planten haar hoegenaamd koud laten, en eigenlijk onverschillig.
Het Franse en ook Engelse woord voor onverschillig is indifferent, waarbij de Fransen een accent toevoegen: indifférent. De Engelse en Franse tegenhanger is different, of différent. Bestaat er eigenlijk een Nederlandse tegenhanger van onverschillig, zoiets als verschillig?
De differentiedenkers in de filosofie denken van wel. Zij denken de wereld, de mens, zaken, ontwikkelingen in verschillig en hechten er waarde aan. Verschillig is volgens mij niet hetzelfde als verschil. Verschillig lijkt een lichtere versie van verschil. Net zoiets als Cola en Cola Light. Hetzelfde maar met een klein verschil, dat een groot verschil zou moeten maken. Van Cola light word je niet dik is de boodschap, van Cola zonder light dan wel?
Dus, terugkomend op mijn gebrek aan groene vingers en de geweldige groene vingers van mijn vriendin, dan zijn wij gelijkwaardig, wij verschillen, maar niet zo erg, wij zijn eigenlijk verschillig. Kwaliteiten en gebreken zijn dus niet zo belangrijk. Gelukkig, maar. Daarom zijn wij ook bevriend. De vraag is echter, wat hebben die planten er aan. Bij mijn vriendin zijn ze niet gewenst, maar bloeien en groeien ze tegen de verdrukking in. Ik kan niet echt zonder ze, maar in mijn bijzijn verwelken ze. Is dat het? De tragiek van het leven in een vetplant? Terwijl mijn vriendin en ik maar een beetje verschillig zijn, zijn de gevolgen voor mijn vetplant desastreus.