What else (Carin)

Nespresso….what else.
Hij blijft leuk, de Nespresso reclame met George Clooney. Een weekje Comomeer had dan ook een extra dimensie, omdat mijn bescheiden onderkomen zich recht tegenover Georges’ estate bevond. Een verrekijker ging me iets te ver, want ik doe natuurlijk niet aan celebrity watching, maar in gedachten zwaaide ik iedere dag toch eventjes en zweefde ik een beetje. Ook valt het me tegenwoordig op dat het nespressoapparaat, reeds lang in bezit van vrienden en kennissen, nu ineens een stuk aantrekkelijker is. Deed ik het eerst af als een vorm van Prada totalitarisme, dat apparaat doet nu een appel op mijn zintuigen, vooral in combinatie met de exotische geuren die het verspreidt. En dat allemaal dankzij George.
Wat is het aan George en waarom?
Is het zijn kin? Zijn status als celebrity? Of appelleert hij aan iets dat in mij huist. Is hij misschien mijn gesublimeerd verlangen?
Als het zijn kin is, dan kan het niet anders dan dat ik biologisch geconditioneerd ben. Hoe geprononceerder, dat wil zeggen, hoe mannelijker de kin, hoe groter de viriliteit van de man, dus hoe groter de kans op procreatie. Toch kan ik me niet voorstellen dat ik de Habsburgse kin erg uitnodigend had gevonden. De uitgesproken kin is echter geen garantie voor een rustige relatie waarbinnen kinderen evenwichtig kunnen opgroeien. Een man met minder uitgesproken kin is daar beter voor geschikt. Dus als ik een duurzame relatie zou willen, dan lijkt George niet echt het ideale type.
Maar ja, vooralsnog is George mijn uitgangspunt en niet de mogelijkheid van een relatie.
Dus is het zijn beroemde tronie, die mij verlicht? Sterren stralen en daar word je een beetje blij van. Dus in de buurt zijn van een ster verlicht mij ook een beetje. Bovendien hangt de glans van uniciteit om hem heen. Hoe zeldzamer een object, hoe aantrekkelijker en hoe hoger de prijs. De huizenprijzen rondom zijn estate zijn dan ook razendsnel gestegen sinds zijn aanwezigheid. De vraag is echter of uniciteit nog wel een rol van enig belang speelt, aangezien iedereen tegenwoordig zijn of haar ‘fifteen minutes of fame’ kan hebben. En daarmee de status van een celebrity kan verwerven. Het stardom is dan ook aan inflatie onderhevig. Sterker nog, iedereen kan van zichzelf een ‘brand’ of merk maken. De verschillende soorten media lenen zich daar uitstekend voor en dagen daartoe uit. George geeft slechts het goede voorbeeld.
Is George dan mijn gesublimeerd verlangen?
George doet een appel op mijn verbeelding, zoveel is inmiddels wel duidelijk. Een ervaring heet subliem te zijn als gevaar, beter, angst voor gevaar samen komt met een gevoel van nietigheid, althans zo werd het sublieme door Immanuel Kant geïntroduceerd. Het begrip staat sindsdien symbool voor de Romantiek. De sublieme ervaring leidt niet tot catharsis, maar tot onbehagen. Mijn verlangen zou daarmee onbehagelijk zijn.
Misschien is subliem ook wel mijn verbeelding die zich het onvoorstelbare voorstelt en daarmee een andere, immateriële, misschien wel goddelijke ervaring bewerkstelligt? Bang ben ik niet voor George, hij is tenslotte niet in de buurt. Maar George als God had ik mij nog niet gedacht. Eng, de gedachte, inderdaad. Is mijn verlangen dan nu beteugeld? Wat als George er niet zou zijn? Misschien moet ik toch nog eens goed kijken naar die kin. Een kin van goddelijke proporties. What else…