Dubbelleven (Carin)

Op zeker moment na mijn huwelijk heb ik mijn achternaam veranderd in de naam van mijn meneer, om puur pragmatische redenen en geheel vrijwillig.
Nu, na jaren, word ik op de universiteit gedwongen mijn meisjesnaam te gebruiken. Bij inschrijving nemen ze geen genoegen met mijn besluit. Mijn identiteit wordt opnieuw door mijn ouders bepaald en niet door mijzelf, hoewel ik inmiddels de leeftijd des onderscheids benader. Dat blijkt, niet onverwacht, een aanslag op mijn identiteit te zijn. Die aanslag, weet ik, heb ik eerder overleefd, maar toch.
Met de verandering van mijn achternaam in die van mijn echtgenoot veranderde mijn identiteit, althans, zo voelde het toen. Ik had immers afstand gedaan van iets dat ik misschien voorheen dacht dat ik was. Ik werd een soort van anders. Dezelfde en toch ook weer niet. Met dat gevoel heb ik een tijd rondgelopen. Nu klop ik op de universiteit niet meer met de naam waaronder ik bekend ben en de naam waarmee ik mij heb vereenzelvigd. Onvrijwillig. Ben ik daarmee nog wel die ik ben? Ben ik dan weer degene die ik was voordat ik mijn meisjesnaam veranderde? Voor de mensen om mij heen maakt het niet uit, hoewel verwarring op de loer ligt. Maar ik heb het gevoel dat ik een dubbelleven leid, zonder dat ik daar in ben gekend. En, helaas, een niet erg spannend dubbelleven. Eerder ongemakkelijk en verwarrend, maar niet sensationeel.
Volgens Descartes zijn wij ons bewust van ons lichaam dat verschilt van het lichaam van een ander. Dat klopt. U en ik zijn niet dezelfde en wij zijn ons daarvan bewust. Niet alleen verschillen onze uiterlijke kenmerken, maar ook onze identiteit. Mijn identiteit is anders dan die van u. Maar wat als mijn identiteit verschilt van mijzelf? Als ik-fysiek en ik-mentaal niet samenvallen? De horrorscenario’s trekken aan mij voorbij. Ik zie niets dan fatale afloop, als ik weiger mij bij deze regel neer te leggen. Ongetwijfeld oneindig wijs en besloten volgens de wetten der ondoorgrondelijke logica. Er zit niets anders op dan mij neer te leggen bij het ontmoedigende, doch onvermijdelijke idee, dat identiteit niet iets is dat je geheel en al in volledige gezondheid, altijd en overal zelf kunt bepalen.

Geschreven door Carin